Obligacje korporacyjne to dłużne papiery wartościowe, w których emitent (czyli w tym przypadku dane przedsiębiorstwo), stwierdza, że jest dłużnikiem obligatariusza (inwestora) i zobowiązuje się z tego tytułu do wypłacania mu z góry określonych świadczeń (jest to wartość nominalna obligacji wypłacana po terminie wykupu oraz odsetki wypłacane w określonych odstępach czasu w trakcie trwania okresu odsetkowego).
Obligacje korporacyjne mogą być emitowane na dwa sposoby: w formie oferty publicznej lub prywatnej (niepublicznej). W zależności od wielkości przedsiębiorstwa, celu pozyskiwania kapitału czy ogólnych czynników każda z tych form może być korzystna, dlatego też warto im się przyjrzeć.
Podstawową cechą oferty prywatnej emisji obligacji jest to, że nie może być ona skierowana do więcej niż 149 imiennie wskazanych inwestorów. Emitent musi sporządzić warunki emisji zgodnie z postanowieniami zawartymi w ustawie o obligacjach po czym udostępnić je wskazanym przez siebie inwestorom. Co ważne, nie musi przygotowywać ani prospektu emisyjnego ani memorandum informacyjnego. Proces przeprowadzania oferty prywatnej można podzielić na trzy etapy. Pierwszy z nich to określenie zainteresowania projektem i trwa to ok. trzech tygodni. W tym etapie uwaga skupia się na skonstruowaniu strategii pozyskania kapitału. Kolejny krok to negocjacje i pozyskanie finansowania (co powinno trwać ok. osiem tygodni). W tym okresie ważne jest aby przygotować oraz zaprezentować wśród inwestorów dokumenty ofertowe. Wtedy także mówimy o emisji i zapisach na obligacje. Ostatni etap związany jest z wypełnieniem wszystkich wymogów formalnych związanych z wprowadzeniem do obrotu. W tym czasie należy sporządzić dokument rejestracyjny oraz wypełnić wszystkie formalności w Krajowym Depozycie Papierów Wartościowych oraz na Giełdzie Papierów Wartościowych. Na koniec tego etapu możemy mówić o debiucie spółki na rynku.
Zasadniczą różnicą pomiędzy ofertą prywatną a publiczną jest to, że o ile oferta prywatna może być skierowana do maksymalnie 149 osób to już oferta publiczna musi być udostępniona minimum 150 nieznanym inwestorom (nie muszą być imiennie wskazani). Upublicznienie takiej informacji może nastąpić w dowolny sposób, ważne jest tylko aby informacja o warunkach nabycia obligacji stanowiła wystarczającą podstawę do podjęcia decyzji o zakupie. Tutaj jednak należy przygotować publiczny dokument informacyjny lub memorandum informacyjne, które dodatkowo muszą zostać zatwierdzone przez Urząd Komisji Nadzoru Finansowego. Co ciekawe, obligacje emitowane w ofercie publicznej mogą być oferowane na terenie Unii Europejskiej. Proces wprowadzania takiej oferty znacząco różni się od poprzedniej dlatego warto byłoby również go pokrótce omówić. Pierwszy etap wiąże się ze wstępnymi działaniami, które związane są z podjęciem współpracy z zespołem doradców oraz z rozpoczęciem prac nad prospektem emisyjnym. To wszystko powinno trwać ok. cztery miesiące. Drugi i właściwie ostatni etap (podzielony na małe kroki) związany jest ze wszystkimi wymogami formalnymi dotyczącymi doprowadzenia obligacji do obrotu na rynek. Po sporządzeniu prospektu emisyjnego i zatwierdzeniu go przez Komisję Nadzoru Emisyjnego następuje podanie go do publicznej wiadomości co może potrwać ok. miesiąca. Także i tutaj następuje przydział obligacji oraz konieczne jest dopełnienie wszelkich procedur w KDPW i GPW, co ostatecznie skutkuje debiutem na rynku. Wszystkie procedury formalne trwają ok. cztery tygodnie.
Na koniec warto byłoby porównać te dwie oferty. Jeśli chodzi o średnią długość procesu emisji to w ofercie publicznej trwa to od ok. 3 do 6 miesięcy, a w prywatnej 1-4 miesięcy. Koszt emisji w ofercie publicznej jest najbardziej optymalny przy średnich i dużych emisjach a w prywatnej przy małych i średnich. Kontakt z inwestorami w ofercie publicznej ma charakter formalny i ich liczba jest nieograniczona, a w ofercie prywatnej jest nieformalny ale dotyczy ściśle ograniczonej liczby inwestorów.
Każda z tych form ma swoje wady i zalety i ciężko byłoby mówić o wyższości jednej nad drugą. Dlatego też każdy emitent powinien dokładnie przeanalizować swoją sytuację, uwzględnić wszystkie konieczne czynniki i dopiero wtedy zadecydować która droga jest dla niego korzystniejsza.
A czy w przypadku małych firm jest w ogóle szansa decydować się na emisję publiczną? Nie dość, że kosztuje to więcej, to jeszcze czy inwestorzy faktycznie mogą zainteresować się taką ofertą? Są na to jakieś statystyki?
Myślę, że jest szansa, ponieważ w emisji publicznej masz większe nagłośnienie. Co więcej, z tego co wiem, to emisje publiczne cieszą się większą skutecznością, choć prawdą jest też, że trzeba ponieść o wiele więcej kosztów.